Наталля Мікалаеўна Анашкевіч— настаўнік, краязнавец, публіцыст — нарадзілася 24 лютага 1977 годаў горадзе Ліда. У 1994 годзе скончыла Ганчарскую сярэднюю школу Лідскага раёна. У 1999 годзе скончыла філалагічны факультэт БДУ .

З 1999 года працуе настаўнікам ў сярэдняй школе № 11 г. Ліды. Наталля Мікалаеўна, акрамя асноўных прадметаў – рускай мовы і літаратуры – вядзе факультатыўныя заняткі па духоўна-маральнаму выхаванню навучэнцаў. Яна – кіраўнік раённага метадычнага аб’яднання педагогаў, выкладаючых дадзены факультатыўны курс. Гэта ўплывае на яе дзейнасць як класнага кіраўніка і аўтара кніг. 

Удзельніца літаратурнага аб'яднання  "Суквецце" пры рэдакцыі “Лідскай  газеты”.

Штогод яна і яе вучні прымаюць удзел у навукова-практычнай краязнаўчай канферэнцыі “Лідскія чытанні”, а таксама ў рэспубліканскіх, абласных, раённых творчых, даследчых, турыстычных, фота і відэа конкурсах.

Аўтар кніг “Православные храмы Лидчины: история и современность”, “В калейдоскопе школьных дней”, складальнік зборнікаў вершаў лідскіх аўтараў : “Поэты Лидчины о зиме, или Зимнее настроение”,…. Выдала книгу вершаў і апавяданняў лідскай пісьменніцы і паэтэсы Ірыны Бараздзіной “Пусть будет…”. Як пазаштатны карэспандэнт “Лідскай газеты” напісала шмат   артыкулаў па краязнаўству Лідчыны.

Лаўрэат прэміі імя Мітрапаліта Філарэта, першага патрыяршага Экзархата ўсяе Беларусі «За высокі ўзровень арганізацыі духоўна-маральнага і патрыятычнага выхавання дзяцей і моладзі».

Да вашай увагі урывак з артыкула “Лён – табе пашана і паклон!”

Беларусь спакон вякоў славіцца сваім ільном. Беларусы вельмі любяць адзенне з лёну. Гэта і практычна, і прыгожа. А калі мы едзем за мяжу, то абавязкова возьмем сувенір з беларускага лёну.Прыгожую і карысную расліну, асабліва яе цвіценне, услаўляюць паэты, пісьменнікі, мастакі…

Земляробчыя работы пачыналіся з падрыхтоўкі зямлі да сяўбы. Сяляне ўзворвалі поле драўлянай сахой, пасля прыступалі да сяўбы лёну. Па традыцыі гэтай працай займаліся мужчыны. Згодна з народнымі прыметамі, рабіць гэта можна было толькі ў пятніцу ці суботу. Калі засяваннем лёну займаліся мужчыны, то наступныя этапы працы, звязаныя з вырошчваннем і апрацоўкай, пераходзілі ў жаночыя рукі. Важнае значэнне мела праполка поля ад пустазелля. У сярэдзіне жніўня ільняныя галоўкі станавіліся залаціста-карычневага колеру – гэта было сігналам таго, што лён паспеў і прыйшоў час для яго ўборкі з поля. Традыцыйна лён вырывалі з каранямі, каб захаваць даўжыню валакна, і звязвалі ў снапы для прасушкі. Потым зерне выбівалі (абчэсвалі) пранікам, а атрыманую трасту адпраўлялі на поле не менш як на 1-2 месяцы, каб вылежалася ў росах, вымачылася дажджамі.

            Высушаны лён зноў трапляў у рукі жанчын. Цяпер у ход пускаліся самыя розныя прылады працы: церніца, трапала, драўляныяабо металічныя грабяні. Усе яны былі прадстаўлены на выставе. Вучні нават паспрабавалі на практыцы авалодаць уменнем працаваць гэтымі прыладамі працы.

Для часання валакна выкарыстоўваліся і шчоткі, якія выраблялі пераважна са свінога шчаціння, звязанага ў пучкі і пакрытага з аднаго боку смалой, каб шчацінкі не рассыпаліся.

Валакно ж, атрыманае пасля часання (кужаль, альбо кудзеля) скручвалася ў “куклачкі”, “круцелькі”, “скруткі” ці спляталася ў косы і ў такім выглядзе захоўвалася да прадзення.

У старажытнасці пралі на вероацяне, і гэта займала велізарную колькасць часу. У канцы ХІХ – пачатку ХХ стагоддзя, дзякуючы з’яўленню калаўрота, тэхналагічны працэс прадзення значна паскорыўся. Нашы хлопцы і дзяўчаты ўбачылі ш дзеянні два тыпы калаўрота, якія былі прадстаўлены на выставе.

Як даведаліся вучні, на Беларусі была шырока распаўсюджанай традыцыя сумеснага жаночага прадзення – вячоркі – у якім-небудзь адным з вясковых дамоў. Далейшы лёс спрадзенай ніткі – гэта кросны і ўмелыя рукі майстрыхі…

Падчас правядзення музейна-педагагічнага занятка “Лён – табе пашана і паклон!” вучні не проста пашырылі веды пра жыццё, побыт і культурныя традыцыі нашых продкаў. Яны выкарысталі ўнікальную магчымасць разгледзець прадметы з усіх бакоў, практычна іх асвоіць – здзейснілі сапраўднае падарожжа ў часе.