Граніт Пятрусь (Івашэвіч Іван Пятровіч) – (11(24).01.1909 – 14.01.1980) нарадзіўся ў вёсцы Зачэпічы Лідскага павету (цяпер Дзятлаўскага раёна) у сялянскай сям’і, вучыўся ў Беліцкай вячэрняй школе ў 1930-я гады. Працаваў дарожным рабочым, у 1930-я гады ўступіў у шэрагі КПЗБ. Прымаў удзел у нелегальным з’ездзе беларускіх пісьменнікаў у Вільні ў 1933 годзе. У сакавіку 1940 года прыязжаў у Ліду ў сувязі з прыездам туды Янкі Купалы. Выступаў з Купалам і іншымі пісьменнікамі перад насельніцтвам горада. Пасля аб’яднання працаваў старшынём Беліцкага сельсавета (1940-1941 гг.). У гады Вялікай Айчыннай вайны быў сувязным партызанскай брыгады “Барацьба”. Скончыў Наваградскую педнавучальню (1950), працаваў настаўнікам, загадчыкам пачатковай школы ў Зачэпічах (1945-71). 

       У друку ўпершыню выступіў у 1933 г. у “Беларускай газеце”. Публікаваўся ў газетах “Наша воля”, “Беларуская газета”, “Папросту”, у часопісах “Асва”, “Беларускі летапіс”, “Шлях моладзі”. Выдаў кнігу вершаў для дзяцей “Сцяжынка” (1978). Цыклы вершаў былі апублікаваны ў зборніках “Сцягі і паходні” (1965), “Ростані волі” (1990), друкаваўся ў лідскіх газетах “Сцяг працы” і “Уперад” у 1963-76 гг. 

     Псеўданімы: Гвозд. Мацей; Граніт Пятрусь; Граніт П.; Гранит Петрусь
       Асноўная тэма тагачасных твораў  – лёс вясковай беднаты, крытыка палітыкі нацыянальнага ўціску, заклікі да ўз’яднання з БССР. Пасля Вялікай Айчыннай вайны ў паэта пераважалі грамадска-публіцыстычная лірыка, вершы для дзяцей.