Нарадзілася Ніна Міхайлаўна Тарас 15 мая 1916 года ў вёсцы Заполле на Наваградчыне.  Нягледзячы на невялікі матэрыяльны дастатак сям’і, бацька зрабіў усё дзеля таго, каб яго старэйшая дачка Ніна пасля вучобы ў пачатковай польскай школе паступіла ў 1930 г. у Навагрудскую беларускую гімназію. Але гімназію не закончыла, паколькі ў 1934 г. польскія ўлады закрылі яе. Жаданне вучыцца было вялікае, і таму бацька адправіў старэйшую дачку вучыцца ў Віленскую беларускую гімназію. 
   Пасля заканчння ў 1936 г. гімназіі Ніна Тарас апынулася ў пошуках працы. Не шанцавала, давялося спазнаць жыццёвую неўладкаванасць і нястачу, сустрэць непаразуменне нават у бацькавай хаце, дзе ўжо чакалі дапамогі ад дачкі (апрача яе ў сям’і было чатыры сястры і малодшы брат). У гэты няпросты перыяд свайго жыцця Н.Тарас напаткала людзей, якія далучылі яе да рэвалюцыйнага падполля, да ўдзелу ў нацыянальна-вызваленчым руху беларусаў. 
    Масавыя арышты ў Вільні, аднак, прымусілі Н.Тарас вярнуцца дамоў да бацькоў. Заставалася няспраўджанай мара пра паступленне ў Віленскі ўніверсітэт.
    Летам 1938 году выходзіць замуж за Федаровіча Янку і пераязджае жыць да мужа ў Ліду, дзе ён меў свой домік. Тут яна стала сведкай падзей верасня 1939 года, сустрэла іх, як і многія заходнікі, з радаснай надзеяй на лепшую будучыню.   
   “Чырвоную армію сустракала ў Лідзе. А праз нейкі час пайшла працаваць у лідскую газэту “Уперад”. Гэта была першая праца ў маім жыцці. Пачалося новае, вольнае, поўнае захаплення жыццё. Новыя вершы, літаратурныя старонкі ў газеце. Праца грамадская – мяне выбіраюць дэпутатам лідскага гарадскога Савету; прымаюць у члены ВЛКСМ – ужо фармальна, па ўсіх правілах. Выступленні перад выбаршчыкамі, перад чытачамі”, – пісала ў сваёй аўтабіяграфіі Ніна Тарас. Упершыню Н.Тарас атрымала пастаянную работу ў рэдакцыі лідскай раённай газеты “Уперад”, дзе пазнаёмілася з паэтам Валянцінам Таўлаем. З ім склаліся добрыя чалавечыя і творчыя стасункі. Яны разам часта бралі ўдзел у публічных выступленнях, давяралі адно аднаму свае новыя творы, наладжвалі паэтычныя чытанні ў вузкім сяброўскім коле.
   У 1940 годзе выходзіць першы зборнік – “На ўсход ідучы…”. Ніну Тарас прымаюць у Саюз беларускіх пісьменнікаў.
    У гады змагання з фашызмам Н.Тарас была сувязной лідскай спецгрупы партызанскай брыгады імя Кірава і партызанскага атрада імя Катоўскага. Хата Ніны Міхайлаўны выкарыстоўвалася для явак партызан. Праз некаторы час хата згарэла, згарэлі і ўсе рукапісы, памятныя кнігі і іншыя каштоўныя матэрыялы. За падпольную дзейнасць і натхнёнае паэтычнае слова паэтка-змагарка ўганаравана ордэнам Айчыннай вайны ІІ ступені.    
   Пасля вайны пераехала ў Мінск. Працавала ў Дзяржаўным выдавецтве Беларусі, у рэдакцыі газеты “Піянер Беларусі”. У пасляваенныя гады друкавала зборнікі вершаў, пісала аповесці. Вучылася завочна ў Беларускім дзяржаўным унівэрсітэце, які так і не скончыла. Адвучылася на Вышэйшых двухгадовых курсах ў Маскве. Памерла Ніна Тарас 12 снежня 2006 года, але ў шматгалосым хоры сучаснай паэзіі прадаўжае гучаць непаўторная, праўдзівая, шчырая песня адной з нашых лепшых старэйшых паэтэсс, якая звязана лёсам і з Лідчынай.