Нарадзілася 3 (15) ліпеня 1876 года ў в. Пешчына Лідскага павета.   Беларуская паэтэса, грамадскі і палітычны дзеяч Беларускага нацыянальна-дэмакратычнага Адраджэння. Адна з самых высокародных, шляхетных і рамантычных асоб свайго часу. Вучылася ў Вільні, закончыла Аляксандраўскую жаночую гімназію (1902), экзамены здала экстэрнам, вучылася ў Ягелонскім універсітэце. Адна з заснавальнікаў Беларускай сацыялістычнай грамады.
     Цётка адна з першых у беларускай літаратуры пачала пісаць падручнікі для пачатковай школы і перакладаць творы для дзяцей. У 1906 годзе яна выдала “Першае чытанне для дзетак беларусаў”, дзе надрукавала свае вершы і апавяданні, а таксама апрацоўкі беларускіх народных казак. Пазней у часопісе “Лучынка” яна змясціла шмат цікавых і разнастайных матэрыялаў для юнага чытача.
    Пра што б ні пісала Цётка – пра народную песню, часопіс “Лучынка”, пра беларускую вечарынку ў Пецярбургу – заўсёды ў яе артыкулах – цікавыя назіранні, трапныя вывады і абагульненні, а сам матэрыял падаецца ярка і вобразна.
  Выдала зборнікі “Хрэст на свабоду” і “Скрыпка беларуская” (абодва, Львоў, 1906),  “Першае чытанне для дзетак беларусаў” і беларускі “Буквар”.  Друкавалася ў газетах “Наша ніва”, “Наша доля”, рэдагавала часопіс “Лучынка”, супрацоўнічала ў тэатры І.Буйніцкага, вывучала гісторыю батлейкі. Сябравала з Янкам Купалам, Змітраком Бядулем, А.Бурбісам. Публікавала нарысы на розныя тэмы (“Гутаркі аб птушках”, “Наша народная беларуская песня”), публіцыстычныя артыкулы (“Як нам вучыцца”, “Беражыце роднае слова”, “Аб душы моладзі”). У час 1-й сусветнай вайны – сястра міласэрнасці – добраахвотніца ў тыфозным бараку ў Вільні. У пачатку студзеня 1916 года, атрымаўшы вестку пра смерць бацькі, Цётка паехала ў вёску Стары Двор, дзе жылі ў той час яе родныя. Пахаваўшы бацьку, яна засталася ў Лідскім павеце, каб дапамагчы сваім землякам (тут лютавала эпідэмія тыфу). Але сама не ўсцераглася, захварэла на тыф і памерла ўначы з 4-5 лютага 1916 года. Пахавана ў вёсцы Стары Двор.