Яго няма!..
А песні следам
Штогод – усё мацней звіняць,
І сам ён – звонкая легенда,
Якой і рэху не абняць.
 
Паслухаеш – і сэрцу сцішна:
Мы не сустрэнем больш таго,
Хто Беларусь, як песню, ўзвышыў
І ў сэрца кінуў нам агонь.

Агонь, што саграваў у сцюжу
І разгараўся на вятрах
І сілы дадаваў, каб здужаць
З звяроў найбольшага звяра.
 
Мы зноў на бацькаўскім загоне,
Каля разбураных сяліб
І пры Купальскім пантэоне
Ўсебеларускае зямлі.
 
І месцу, дзе тварыў Купала,
Здабылі права далажыць:
Навек з варожых генералаў
Сарвана пыха і крыжы.
 
Над Янкам хілячыся ў скрусе,
Клянёмся на яго труну:
Купалаў сон аб Беларусі
ў  граніт і бронзу апрануць.

Мінск,
26.06.1945 г.