Аднагодкі мае, але з іншага, 
                                                          прошлага веку,
Славіць спадчыну чуйна я гэтак 
                                                         не ўмею, як вы.
Пракладалі вы сцежку да волі
                                                         ў  жыцці чалавеку,
Вашы думкі і песні ў сэрца
                                                        мне б’юць, як званы.
Сам Гасподзь даў талент
                                                       і вам ён адмеціў,
А ў вайну вашы творы найпершаю 
                                                       зброяй былі,
І ў той час, калі ворагі нішчылі
                                                       родную зямлю,
Перамогі кавалі з народам,
                                                       як толькі маглі.
Кожны з нас сёння чуе няспешны,
                                                       разважлівы голас.
Аб палетках, лясах і лугах –
                                                       нам падаў яго Колас,
Аб Айчыне, народзе і волі
                                                      надзвычай удала
Свае лепшыя творы пісаў для 
                                                      нашчадкаў Купала.
Два імёны шануе народ,
                                                    бо яны – яго гонар,
Гэты гонар праносіцца ў сэрцах 
                                                    людскіх праз вякі,
Для мяне ж асабіста патрэбныя вы,     
                                                    быццам донар,
Бо пульсуюць у сэрцы маім
                                               наймудрэйшыя вашы радкі.