Помніцца:
                   мама ціха, ласкава,
Як песні, 
                    мне вершы твае спявала.
І я засынаў,
                    убаюканы словам,
Такім мілагучным,
                    такім адмысловым.
Помніцца:
                     кніжкі чытала сястра мне.
Бы ўкопаны, 
                     доўга я слухаў яе.
Калі ж я пытаўся:
                     “Хто гэта?” – казала:
“Пясняр беларускі, 
                     наш Янка Купала…”
З тых даўніх давён
                     праз гады і праз ветры
У сэрцы нясу,
                    нібы скарб запаветны,
Праменна-праўдзівыя 
                    словы Купалы.
Што ўнукам сягоння
                    спяваю таксама.