Час, 
          літасцівы будзь,
Дай зазірнуць мне
                  у твае глыбіні,
Дайсці да сэнсу
                  жыватворнай плыні
І ўсё былое 
                   уявіць, адчуць.
Прайсці за ім
                   на росных сцежках гэтых,
Ля валуна сівога пастаяць…
Акопы тут былі – 
                   прыстанішча паэта,
Цяпер замшэла камяні маўчаць.
І да крыві балюча раніць ява…
Не падысці – 
                    заслона дзікіх руж.
Мне бачна ўсё,
                    мне бачна ўсё яскрава.
Час, 
          літасцівы будзь!
                            Нічога тут не руш!